Een baby.....

We hebben het allemaal wel eens gedaan en gezien en geconstateerd. Een baby bekijken die zo heerlijk slaapt en eruit ziet alsof het in hemel-ze sferen is. En wanneer het dan wakker schrikt of wordt en onbedaarlijk kan gaan huilen. Alsof het weer terug is geschoten in het lichaampje. Boos is ook. Alsof het wil zeggen laat me nou....Een baby is nog zo in verbinding met thuis. Met de bron, met liefde. En we zijn allemaal baby geweest en we komen daar allemaal vandaan. Uit de bron van Liefde. Ooit was er alleen maar de bron van liefde. Ooit waren we alleen maar licht. Maar wat gebeurde er toen? De oerknal? Het ontstaan van het universum. Het ontstaan van donker en licht. We gingen in ieder geval weg uit die bron. We evolueerden en zo langzaam aan zijn we ontwikkelt tot de mens die we nu zijn. Maar we zijn dus nog steeds dat licht.....Alleen nu in een jasje.....En wat kan dat jasje knellen......En wat zijn we daar soms boos om....Dat we weg zijn uit die bron. Om alle prikkels en donker en gedoe van de aarde...Wat een verdriet...Dat laat die baby ons weer zien......Toch is dat lichaam, ons jasje, ons voertuig om op de aarde te zijn. Om ook hier ons licht te kunnen laten schijnen. Af en toe gaan we er weer uit, maar om ons licht hier te manifesteren, hebben we te accepteren dat we in dat jasje zijn. Dat het licht wat we zijn in een verpakking zit. We mogen dat licht hier aarden, letterlijk en figuurlijk. En dat lukt het beste wanneer we contact blijven maken met het licht wat we zijn, de bron waar we vandaan komen. En het hier neer te zetten....Want vergeet niet, het zit ook in onszelf........En alle emotie's? Die mogen er net zoals bij de baby helemaal zijn, laat ze er maar zijn.....Tot dat we volledig in acceptatie zijn met al wat is.
​X Borg